Zes maanden geleden ben ik naar Belgrado gekomen om Nederlands te studeren. Achttien jaar lang woonde ik met mijn gezin. Dikwijls dacht ik over de toekomst na en verwachtte ik de grote afwisseling."Ik zal eindelijk alleen wonen! Mijn leven gaat radicaal veranderen. Het zal niet meer eenvoudig en saai zijn. Ik ga vrij van boeien zijn!", waren mijn gedachten. Wat een optimistische houding. Ik was zeker dat hij juist was.
Maar sinds ik hier woon, hebben mijn hersenen problemen om tegenwoordige situatie te begrijpen. Alle mogelijkheden worden wijd open. Het weer is heerlijk en ik voel me uitstekend, maar ik heb geen ideeën waarom ik tijd niet goed kan doorbrengen. Alles is in goede orde en ik ben onbekwaam om iets nieuws en interessants te doen. Waar is het antwoord? Waar verschuil je je?
(Plotseling geluid)
Snap ik het? Ben ik een saai, onavontuurlijk en lui iemand? Nee! Nou... Ja, dat klopt. Ik wist de waarheid de hele tijd, maar ik probeerde hem met het klagen te onderdrukken. Geen succes. Goede poging.
Нема коментара:
Постави коментар